ฝึกทำตามคำสั่ง “มานี่”

การเชื่อฟังคำสั่ง “มานี่”

หลังจากสุนัขเรียนรู้การเดินโดยผูกสายจูงแล้ว งานขั้นต่อไปของมันคือ ฝึกรับคำสั่ง “มานี่” อันที่จริงแล้ว คุณคงอยากจะปล่อยให้มันวิ่งตามสบายบ้างเป็นบางครั้งบางคราว (แต่ต้องในที่ที่เหมาะสม) แต่ควรจะเสี่ยงได้ต่อเมื่อมันได้เรียนรู้ที่จะกลับมาหาคุณทันทีที่คุณเรียกหรือผิวปากแล้วเท่านั้น การเรียนรู้นี้ไม่ใช่จะสอนกันได้ภายในชั่วข้ามคืนและคุณคงต้องฝึกตัวของคุณให้อดทนมากๆ เข้าไว้และเตรียมของให้เป็นรางวัลด้วย เมื่อสุนัขของคุณทำตามที่คาดหวังไว้ได้เป็นครั้งแรกคุณจะต้องชมมันให้มากๆ และเสริมนิสัยที่ดีด้วยการให้โบนัสพิเศษ(แต่ต้องระวังอย่าให้อาหารที่มีแคลอรี่มากเกินไปกว่าที่ควรได้รับต่อวัน) สุนัขของคุณจะจดจำวาระเหล่านี้และเฝ้ารอการฝึกหัดครั้งต่อไป เมื่อฝึกฝนจนช่ำชองแล้วจึงลดของรางวัลที่เป็นวัตถุให้น้อยลงและค่อยๆ เลิกให้ไปในที่สุด เพียงได้ยินคำกล่าวชมด้วยความรักมันก็พอใจแล้ว ถ้าสุนัขของคุณออกจากบ้านไปเอง และกลับมาด้วยอาการเหน็ดเหนื่อย แต่อิ่มเอมด้วยความสุขละก็คุณจะต้องใจเย็นไว้ถ้าดุหรือทำโทษมันในขณะนั้น เจ้าสุนัขผู้ไม่สำนึกบาปจะตื่นเตลิดไปโลกทั้งโลกของมันจะสลดหดหู่ โดยมันจะให้เหตุผลเหมือนดังต่อไปนี้

ถ้าฉันกลับบ้านพวกเขาก็จะดุด่าทำโทษ ฉะนั้นฉันไปไกลๆ เสียดีกว่ามันจะเกิดความกลัว ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับที่คุณต้องการ ความกลัวนั้นไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย สุนัขจะสามารถเข้าใจการถูกทำโทษได้ต่อเมื่อลงโทษขณะที่มันกำลังประพฤติตัวไม่ดีหรือหลังจากที่ทำผิด การกลับมานั้นไม่ใช่ความผิด และเรื่องนั้นตัวมันเองก็ลืมไปนานแล้วว่ามัน “โดดร่ม” ไป ดังนั้นคุณจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากชมมันที่มันกลับบ้าน นี่แหละคือวิธีที่คุณจะสามารถเป็นนายที่คงเส้นคงวาและคุณก็จะต้องยึดถือปฏิบัติให้ตลอด

บางครั้งคุณจะสังเกตเห็นเจ้าสุนัขคนหนึ่งวิ่งไล่ตามสุนัขของตน ปากก็ร้องและผิวปากเรียก การกระทำเช่นนี้เป็นสิ่งที่ผิด จงอย่าได้ทำอย่างเด็ดขาด ทั้งนี้ก็เพราะเมื่อเจ้าวายร้ายเห็นและได้ยินว่าคุณกำลังจะวิ่งนำมัน มันก็จะยิ่งถูกกระตุ้นให้วิ่งโลดต่อไป แต่ถ้าคุณหยุดหรือเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามมันจะรู้สึกแปลกใจ และหยุดวิ่งด้วยเช่นกัน และในที่สุดก็จะตรงกลับมาหาคุณ และถ้าคุณยกย่องชมเชยหรือให้รางวัลมันก็คงไม่เล่นเอาเถิดเอาล่อกับคุณอีกในโอกาสต่อไปผู้เขียนสามารถสอนบทเรียนนนี้แก่เจ้าคอกเกอร์ สแปเนียลได้อย่างง่ายดาย ขณะที่มันยังเป็นลูกสุนัขอยู่ ผู้เขียนเคยเล่นซ่อนหากับมันและไปยืนอยู่ประตูหรือในมุมบ้านมุมหนึ่ง เพื่อบอกว่า “มานี่” เจ้าเพื่อนขี้เล่นตัวน้อยๆ ก็จะลิงโลดตรงมาหาทันที มันจะเฝ้าคอยคำนี้ตลอดเวลา แม้ว่ามันจะรู้ที่หลบซ่อนของผู้เขียนเป็นอย่างดี มันจะได้ “รับรางวัล” ซึ่งควรคู่กับความสามารถของมัน ในบางครั้งแระก็จะเป็นขนมปังกรอบของลูกสุนัข แต่ส่วนใหญ่แล้วมันชอบคำชมเชยที่ผู้เขียนป้อนโปรยให้กับมัน ผู้เขียนเองมั่นใจว่ามันไม่เคยรู้สึกเลยว่าการฝึกเหล่านี้เป็นเพียง “เรื่องน่าเบื่อ” และไม่เคยลืมสิ่งที่เรียนไปแล้ว